Uzun suredir kimseden guzel bisey duymadim. Hatta kullanici adi ve sifremi bile unutmusum. Teknolojiyi bu kadar zorlarsan olacagi budur tabii. Haliyle buraya post ekleyemedim. Cok caresiz bir animda bir tanidiktan yardim istedim: zor durumdayim, sen benim yerimde olsan ne yazardin diye. Sagolsun kirmadi beni, tum yazilari okuyup benim agzimdanmis gibi asagidaki satirlari kaleme aldi. Kendisi blogumu okumuyor, o yuzden rahatca soyleyebilirim: yazi guzel olmamis ama yeniden baslamamin mihenk tasi olsun bu kisa yazi.



Blog'a girip ayni sayfayi gormekten sIkIldiniz. Yazicak birseyi yoktu zaten, hic kalmadi herhalde dediniz. Evet benim yazicak biseyim hic olmadi. Soyle bir bakinca calip cirparak olusturulmus birkac yazi tam da acemi sansi denecek cinsten toplanmis, gerisi de gelmemis zaten. Kime yanassam calmak icin, iki kelimeden baskasi gelmiyor. Belli ki herkes kendi blog'una sakliyor sozlerini.

Debelendikce batacagim, bunu biliyorum, ama oyle veya boyle bu blog surecek.

Cunku bazen oyle anlar oluyor ki, birini dinlemeden duyuyorum sanki. Bulundugum yerde sanki kisa bir an once baska biri varmis gibi. Dusunceleri havada iz birakmis, heyecanla icine doldurdugu nefesini hislerini sakliyor. O an yasadigi sey herneyse, burada hala. Ama ne oldugunu bulamiyorum. Bulacagim...